از ابتدای تشکیل نخستین جوامع بشری، انگیزه‌های متفاوت و مختلفی باعث می‌شود تا انسانها به‌دنبال برتری‌جویی و پیش افتادن از یکدیگر باشند، انگیزه‌هایی که گاه با عنوان حس کمال‌طلبی یک فضیلت قلمداد شده و گاه ذیل عنوان طبع ناآرام و سودجوی بشر تقبیح شده‌اند. فارغ از این‌که کدام انگیزه، انسان را به‌سوی قدرت‌طلبی و برتری‌جویی سوق می‌دهد، جامعه نقش پررنگی در ایجاد، حفظ و توسعه‌ی قدرت ایفا کرده است. حتی اگر قائل به این نباشیم که این میل به قدرت‌طلبی بود که انسانها را اجتماعی کرد و آن‌ها را پیش راند تا خود را در قالب یک گروه تعریف کنند، منکر این نیز نخواهیم بود که بعد از این که خود را در قالب یک جمع منسجم و گروه دیدند به قدرت و توانمندی مضاعفی که حاصل‌جمع کار فردی افراد بود پی بردند و به‌تبع آن دریافتند که می‌توانند حس برتری‌جویی خود را این بار در محدوده‌ی وسیع‌تری از تعریف من و دیگری ارضا کنند.
